EXPOSITIE 'Ruimte'
van 13 april tot en met 18 mei 2019
Emile van der Kruk, Tamara Giesberts, Hannah Blom,Peter de Graaff, Malou Nahuys, Marjan Jaspers en Anne Rose Regenboog
Emile van der Kruk. Zijn robuuste houten beelden direct herkenbaar aan de grove sporen van kettingzaag, guts en krijt van het maakproces. Ze zijn tegelijkertijd hard en ruw maar laten ook een zorgvuldige, verfijnde figuratie zien. De beelden zijn ‘materieel’ heftig aanwezig, toch heeft elk beeld een verstilde psychologische lading, gerelateerd aan gedachtegoed van Jung. Veel beelden geeft hij een stoel, bank of tafel mee als verwijzing naar de psychoanalyse. Niet zelden dienen beroemde werken uit de kunstgeschiedenis als inspiratiebron. Hij gebruikt vaak het verkorte perspectief uit de geschiedenis van de schilderkunst.
Tamara Gieberts is architect, gefascineerd door omgevingen en ruimtes die door mensen zijn gecreëerd. Zij zijn stille getuigen van levens die zich er hebben afgespeeld of gaan afspelen. Zij schildert in dun, soms druipend acryl onbemenste interieurs van huizen of restaurants. De scherpe lichtinval doet de vloeren glanzen en de tapijten oplichten. De ruimtes zijn tegelijkertijd kleurrijk en stil.
Peter de Graaff creëert ruimtes die uit een droom lijken te komen. De gelaagdheid van oude foto’s van interieurs waar overheen soms een strepenpatroon ligt en daar weer overheen een schildering van kantachtige vegetatie maken de ruimte ongrijpbaar. De monumentale schaal van de werken neemt niet alleen fysiek veel plaats in, maar maakt dat de sfeer van het werk tot diep in de ruimte resoneert.
Malou Nahuys schildert in olieverf vrolijk gekleurde stippen van verschillend formaat tegen een witte achtergrond in een galactische configuratie. Het doek suggereert een oneindige ruimte. Een werk met gekleurde vierkantjes die in rijen diagonaal over het doek lopen, soms met een gekanteld perspectief heeft eveneens een niet te bepalen ruimte en een sterk op-art effect.
Hannah Blom werkt met metalen lijnen, maar in meer organische, zwevende formaties. Sommige bundelingen van wuivende grassen of planten zijn vrijstaand, andere zijn wandobjecten. Zij werkt in verschillende technieken; lassend, lijmend, naaiend, knopend zoekt zij haar weg de ruimte in. Nadat een beeld klaar is moet het een open ruimte creëren voor de waarnemer. Ruimte om te spelen en mee te spelen.
Marjan Jaspers schildert interieurs als spaarzaam ingerichte theaterdecors met daarin een tv of raam waarin een video speelt. Dit keer een aantal over de wederwaardigheden van een haas die Bugs Bunny heet. Hij komt terug van een reis en kijkt een klassieke zwart-wit film op TV. Of hij heeft als componist een schrijversblok en kijkt uit over de lavendelvelden. Tevens wachten zeven, wat morsige dwergen op Sneeuwwitje terwijl buiten dreigende wolken langs de volle maan schuiven. Jaspers creëert met de video’s een ruimte binnen een ruimte.
Anne Rose Regenboog maakt open draadobjecten, veelal kubussen, waarbinnen allerlei karakteristieke abstracte configuraties gestalte krijgen. Hierdoor ontstaat een drie dimensionaal lijnenspel waarbinnen de ruimte nergens opgesloten wordt. Onder invloed van daglicht kan een speels lijnen/vlakkenspel op de wand ontstaan waardoor de vormen een extra dimensie krijgen. Met slechts enkele lijnen lijken elkaar doorsnijdende vlakken te ontstaan. Ook het innemen van een ander standpunt ten opzichte van de kubussen doet de interne ‘tekening’ soms dramatisch veranderen. De geweldige ervaring van een visuele ‘flip-flop’.
