Over de tentoonstelling:

Elisa Pesapane en Koenraad Tinel. Ik leerde ze los van elkaar kennen in verschillende tijden.
Ze hebben elkaar – zonder tussenkomst mijnentwege – gevonden, en dat verwondert me niet.
Twee verschillende kamers van hetzelfde kloppend hart.
Josse de Pauw, acteur, theatermaker en schrijver

Elisa Pesapane en Koenraad Tinel in één tentoonstelling, dat is een gedurfde combinatie. De fijne rationele lijnen van Elisa, de rauwe emotionele penseelstreken van Koenraad… Where opposites meet, zeggen we dan, zoals yin en yang harmonieus met elkaar verstrengeld zijn.

Joost Pollman, publicist, tentoonstellingsmaker en recensent Volkskrant

Koenraad Tinel (1934), die dit jaar zijn 90ste verjaardag vierde, is een Belgisch beeldhouwer en tekenaar. Zijn tekeningen en vaak monumentale sculpturen, die delven in de oermaterie van mythologieën, sprookjes en verhalen, worden veelvuldig in binnen- en buitenland tentoongesteld. 

Gent, 10 mei 1940. Koenraad is zes jaar oud als het Duitse leger België binnenvalt. Zijn familie is nazigezind en collaboreert zwaar met de bezetter. Bij de landing in Normandië slaat het gezin op de vlucht naar Duitsland. Een tocht die langs de verschrikkingen van de oorlog leidt naar een klein dorpje, niet ver van de Tsjechische grens. Als de Russen komen, moet de familie opnieuw vluchten, in omgekeerde richting. Met niet veel meer dan een emmer ter ontlasting.
Die Scheissemmer werd de mal voor een verhaal dat Koenraad Tinel in 2009 een eerste keer uit zijn lijf dreef, nadat het ruim zestig jaar diep onder zijn huid opgeborgen zat. Het bleek een noodzakelijk boek vol donkerte en mededogen, hartverscheurende ervaringen en verwoestende ontnuchtering. Een niet af te schudden verhaal, dat, in de loop van de vijftien jaar die volgden, door nieuwe ontmoetingen, oude vriendschappen en hervonden herinneringen is blijven uitdijen en verdiepen. En waarmee Koenraad Tinel vandaag nog dichter bij de rauwe kern kruipt die onuitwisbaar in de kunstenaar woont én onverwerkt in de samenleving doorleeft. 

Elisa Pesapane (1979) studeerde aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en Italiaanse Letterkunde aan de Universiteit Leiden. Haar werk dat merendeels bestaat uit monumentaal tekenwerk, schilderijen op paneel (regelmatig onderdeel van installaties) wordt getypeerd als ‘tragikomedies geschreven met beelden in plaats van woorden’. Het zijn verhalen over geboorte en verwachting, vreugde, schaamte, mislukking, dood, hoop en wanhoop.
Pesapane beeldt het theater van het leven en zijn bewoners af met een geheel eigen expressieve kracht en prachtig handschrift, dat een losse en technisch vaardige tekenhand moeiteloos combineert met een scherp observerend vermogen.

Als ik deze tentoonstelling een naam mocht geven, dan was het Salon Lascaux. Tegenover de oerkracht van de mythische beelden die Koenraad Tinel tekent en smeedt, staat daar het verfijnde, schelmse, bijna achttiende-eeuwse werk van Elisa Pesapane. Salon Lascaux toont hoe twee totaal verschillende kunstenaars flirten met wellust, weemoed en levensdrang.

David van Reybrouck, cultuurhistoricus en schrijver