De landschappen van Henny Latul (1961), zijn geen bestaande plekken, maar een mix van beleving, herinneringen en verbeelding.
Henny experimenteert graag en is geïnteresseerd in spontane effecten, waarin zij liever de mysterieuze ruimte tussen de landschappelijke elementen onderzoekt dan de elementen zelf.

Kleur, licht, en atmosfeer brengen haar tot een stijl, die heel in de verte doet denken aan het werk van de impressionisten.

Haar werken vertonen een vervloeiing van de elementen; ‘nat-in-nat’ schilderend, laat zij kleuren op elkaar reageren, waarbij ze soms geheel versmelten met het licht die de voorstelling in nevelen lijkt te hullen. Deze versmelting leidt tot abstracte werken van vaak grote afmetingen.
Haar intuïtieve manier van schilderen geeft de kijker een beeld in een gevarieerd innerlijk landschap.
Het zijn persoonlijke herinneringen geworden die verder gaan dan een weergave van de natuur.