Door laag over laag te bouwen creëert Nikkie le Nobel (1959) natuurimpressies in geabstraheerde ruimtes.
‘De meerduidigheid van onze waarneming is voor mij aanleiding om mijn schilderijen en tekeningen een gelaagdheid te geven. Zowel in verfgebruik als in beeldopbouw. Zo kan ik zowel de formele kwaliteiten van een schilderij onderzoeken als de interpretaties die ontstaan door de relatie tussen de verschillende beeldlagen. De vormen ontstaan intuïtief, voortgekomen uit de gedragingen van de verf, of streng geregisseerd, en realistisch ogend.
De relatie die ze met elkaar aangaan, boeit me, zoals ook die tussen het platte vlak en de illusie van ruimtelijkheid. Vaak bestaat een van de beeldlagen uit een ander materiaal: een geborduurde laag of een geflockte, fluweelachtige laag.

Daardoor kan ik een laag maken die zichzelf onderscheidt van de andere lagen en een gevoel van verrijking, intensiteit aan mijn doeken meegeven. Mijn uitgangspunt ligt vaak bij vormen uit de natuur. Juist deze geven mij, door niet met betekenissen beladen te zijn, de ruimte om beelden te maken waaraan ik al schilderend betekenis kan geven. Het beeld op het uiteindelijke schilderij is verwijderd geraakt van de realiteit en raakt aan iets anders, aan zintuiglijkheid, gevoelens en suggestie, zonder verhalend te willen zijn.’